Emoties

“In het publieke debat spelen emoties veel meer dan vroeger” hoorde ik iemand zeggen op een bijeenkomst van bestuurskundigen. Maar is dat ook zo?. Strik genomen klopt de uitspraak niet. Ieder debat, alle uitingen zijn ook emoties. We hebben tegenwoordig te maken met anderen emoties. Informatie is ook altijd emotie. Feiten zijn emotieloos, een Excel sheet heeft geen emotie. Wel de interpretatie er van. Dat hoeven geen heftige emoties te zijn. Emoties zijn ook lichamelijk. Je kunt emotie zien als iets dat wordt opgeroepen in communicatie. Maar je kunt emotie ook zien als een toestand. Dus niet alle informatie die we tot ons krijgen zal onze toestand veranderen. Anders zouden we geen stabiel leven kunnen leiden. We worden continu door prikkels omringt en als al die prikkels ons continu naar andere emoties zouden brengen zouden we erg labiel worden. Waarom is informatie dan toch emotie. Omdat er niet zoiets bestaat als een onderscheid tussen cognitie en emotie. Het is niet zo dat we informatie eerst cognitief, verstandelijk verwerken en daarna er een emotie aankoppelen. Deze processen zijn onderling vervlochten. Wel zou je kunnen zeggen dat emoties sterker door de vorm worden opgeroepen. In semiotische termen is het meer pragmatiek dan semantiek. Niet de boodschap zelf, maar de manier waarop de boodschap wordt verkondigd roept reacties op. Een saai verteld verhaal heeft minder informatieve waarde.